fractale illusie

hoe je daar ligt
en mijn ogen die enkel
beweging verbeelden:
je lichaam ademt slechts
het ritme van de dood

ja hoe je daar ligt
en in mijn handen nog
de warmte trilt
van je laatste woorden

en niets

nosce te ipsum

noem mij niet
geef me geen naam
laat de tijd mij schrijven

laat jouw woorden
water zijn
op mijn verdorde land

maar noem mij niet
er is geen naam
die zegt wie ik zal zijn